VİCDAN;

Bir varlık, yalnız kendine yapılan haksızlıklara değil, başkalarına yaptığı haksızlıklar nedeniyle kendine tahammül edememeye başladığında  “ İNSAN” olur. Onu İNSAN yapan bu unsurun adı: “VİCDAN” dır…

Ben vicdanı nerde görsem tanırım.

Vicdan:  Merhamet anahtarı ile kurulan zemberektir,kalpteki. Alt dudaktaki kıpırtı, gözdeki buğu, hafif yana yatık bir baştaki hüznün sebebi….

Ve ruhun öz evladıdır. Tam bir savaşçıdır. Sevgi kuşanır. Kılıcı Akhilleus’un kılıcına benzer. Bir tarafı ile kendi açtığı yaraları iyileştirir. Girdiği savaşlarda çok yaralar almıştır lakin hepsinde de galiptir. Zira savaşın anlamını bilen, kıymetini bileler vardır o dönem savaş meydanlarında.

Ne zaman ki körpe annesi üç kuruşluk menfaate satılmış, işte o zaman yenilmiştir bu yiğit savaşçı. Ve sızlaya sızlaya, sızlaşmaya başlamış giderek… İşte vicdansızlık da böyle doğmuştur.

Muhasebesi, rakamla yapıldığından beridir,çıkar ile baş edemez vicdan. Eskicinin elinde hurda fiyatı biçilen altın olmuştur.

O gün bu gündür görmez olmuştur gözlerimiz, sesini değil çığlıklarını bile duyuramamıştır bizlere vicdanlarımız. Hayat öyle acımasız bir surette zuhur etmiştir ki dört yanımızdan, dünyalık hevesiyle müptelası olmuşuz. Nefsimizin damarından verdiği menfaat morfini ile sarhoş olurken, kemirerek tükettiği vicdanlarımızla beslendiğini farkedememişiz hayatın. Ve kendimizden geriye insafsızlığımızdan başka bir şey de kalmamıştır artık.

Ouroboros’u, anka kuş diye yutturanların yalanlarına kanarak biz de yedik kendi vicdanlarımızı. Hal bu ki vicdanını feda eden bir ruh nasıl yeniden doğabilir?.Doğarsa bile hangi surette doğar? Tekrar “İNSAN” olabilir mi?

Dünya yaşarmayan gözlerin sahiplerinin feryat ettirdiği milyonlar ile dolu artık… “Bir insan bunu nasıl yapabilir” dediğimiz yüzlerce olaya şahitliğimiz var. Ve böylece top yekun bahtımızın karanlığına doğru hızlanıyor adımlarımız. Toplum olarak feda ettiğimiz her değerimizin karşılığında bir idam sehpası kuruyoruz geleceğimize, kendi ellerimizle.

Sonucunda bir tarafta gözü doymayanlar, diğer tarafta ise bulamayıp doyamayanlar.

Bir yanda tıka basa dolup yiyemediğini çöpe atanlar, diğer yanda çöplükte çocuklarına yiyecek arayanlar.

Sadaka taşlarından,vicdansızlık  ve  göz yaşlarına devşirilen bir toplum ahlakının sonuçlarıdır bu resim.

Devşirenlerinde niyetleri bellidir elbette; Daha fazlasına sahip olabilme hırsı ile gücü yetmeyenin elindekini de almak. Ama kandırarak, ama zorla, ama cüzi bir miktarını verip çok daha fazlasını almak yöntemiyle.

Bir de kendilerine şatafatlı sofralar kuranlar yoksullara kanaati öğütler olmuştur. Onların söylemek istedikleri aslında şudur; “Siz kanaat ettiğiniz sürece bizim soframız daim olur. Zira biz sizin gönül rızanızla bizlere teslim ettiğiniz haklarınız ile karnımızı ve gözümüzü doyurmaya çalışıyoruz.Bizlere minnettar olmalısınız, zira masamızdan dökülen kırıntılar ile dişlerimizin arasında kalanları da sizlere ayırdık….Bizim kerametimiz malum, siz de tabağınızdaki eti bizim yaptığımız gibi (ilmi siyaset ile) kuşa çevirebilirseniz bizim yediklerimizden yiyebilirsiniz…O makama gelene kadar kanaat edip nefsinizi terbiye etmelisiniz”…

Onlara vicdansız demek bile hafif kalır. Zira onlar katillerdir. Böyleleri kendi vicdanlarının katilleridir.

Ancak inancım odur ki: Aziz ve Adil-i Mutlak olan ALLAH herkese layığını mutlaka verecektir. Zira O, imhal eder, ancak asla ihmal etmez…

Benimde onlara ve onlara fırsat veren veya kulluk edenlere son bir sözüm var elbet. Henüz vaktim var ikensöyleyeyim;

VİCDANSIZ’a

Var eden verdi de nefesi yetti

İmanı terk etti ahiri battı

Cennet murad edip paraya taptı

Dün var olan bu gün yok olup gitti

Ahını aldığı yetim hakkından

Ne bir hayır gördü ne derdi bitti

                                                              Garip Taner deyip durur kendine,

Kimse demez, bu garibin derdi ne?

Ahiret gününde, Hakkın önünde,

Sual edilecek derdimiz bizim.

Hakka değil kula kulluk edenle,

Soframız bir olmaz dünyada bizim.