TURUNCU UĞRAŞLAR…
Saklı bünyelerde barınan bir acı gibi dağıldığında her yanına.
Dünyayı sahiplenme arzusu.
Kimsesizler mezarlığına kadar yol almak gerekir.
Biteviye süren yaşam maceralarının sona ereceği yeri bile bile.
Sağa sola savrulan insancıklar.
Kendi üstünde bir varlığın emrini dayanak oluşturmak için beyhudeliklerine.
Kıyasıya giriştikleri gökten haber alma törenleri.
Hiç bitmeyen göktensi bir taleple yöneldiklerin de.
Amaç edindikleri davranışlarına dayanak bulmak için.
Belki de gülüyordu, çok yakınlarında zannettikleri talep edilen.
Neye yaradığını hiç bilemeyecekleri bir manasız uğraşın içinde.
Sayısızca sayıklamalarda bulunurken hiç hesapsız.
En ince hesapların sahibini ikna edeceklerini zannetmeleri de,insanı bir yanılgıydı.
Kaybolarak çoğalmayı arzulamaları gerekirken, bir kaya mantarı gibi.
Belirginleşen eylemleriyle dünden kaybetmişlerdi, arada ki mesafelerini.
Bir arzu çeşmesine çevirdikleri günlük istek ve talepler listesi olan dudak bükmelerinin de hesabı tutuluyordu elbet.
Karanlık çöktüğünde bir karınca telaşıyla biriktirdikleri çer çöpün üstüne.
Tek kızdıkları, tembellikle, arzusuzlukla, manasız uğraşlardan uzak, yalınayak dolaşan ağustos böcekleri.
Biliyordu ağustos böceği, karıncanın ihtiyacından fazlasını biriktirdiğini.
Tamahkâr olduğunu.
Ölümsüzlük inancıyla çalışan, ölümlü karıncanın manasız uğraşlarını.
Bir yaz boyunca, otuz yaz yetecek kadar istifleyen.
Gasp eden, kendi uhdesinde tutan karıncanın hiç hoşgörüsü yoktu, ağustos böceğine.
Çünkü ağustos böceği bütün yaz çalıp oynamış, tembellik etmişti.
Oysa bilseydi karınca, bütün tabiat herkesindi.
İstiflemezdi.
Manasız uğraşlar içine girmezdi.
İlk karıncadan son karıncaya yetecek kadar bir servetin üstünde oturan karınca.
Çoktan vermişti fermanını.
Muhtaç olanlar çalışmamışsa, çalmamışsa.
İstiflememişse.
Açlıktan ölmeliydi.
Böylece ikna edebildi kendini.
Turuncu uğraşların mana kaymasına uğramış karınca.
Yusuf AKIN/05.11.2019/İzmir
