ÇOK YAŞASIN İYİLER

Dışarısı buz kesiyor.

Yangın merdiveninde bir güvercin büzüşmüş.

Kapıyı açtım, baktım, uçmadı.

Aralık bıraktım, geri çekildim.

Aralığa kadar geldi, içeri girse mi, girmese mi, tereddütlü.

Aklıma geldi:

Hasan Kaya adında bir dostum var Sivas’ta, Kalem Sahaf.

Askerliğini Ankara’da yapmıştı yedek subay olarak, zırhlı tugayda.

Bir gece sabaha karşı güvercinler çatılardan patır patır yere dökülüyor soğuktan. Askerlere bunları toplatıyor.

Kolilerce donmuş güvercin.

Odaya getiriyorlar.

Odanın sıcaklığında canlanan canlanana…

Biraz direşen açık pencereden tekrar dışarı uçuyor.

Hasan’ı severdim de, bunu duydum ya, kayıtsız şartsız yaşadıkça seveceğim bir adam oldu gözümde.

Eski bir demiryolcu bu gâvur Ankara soğuklarında leyleğin donduğunu görmüş, “Leylek Dondu Ben Donmadım” diye anılarını yazmıştı.

Allah evi barkı olmayanlara, sokakta yaşayanlara,  yakacak bulamayanlara, sokak kedilerine, sokak köpeklerine, güvercinlere kumrulara yardım etsin Ankara ayazında.

İçimden dedim:

Bu güvercin Hasan’ın kurtardığı güvercinlerden birinin torununun torununu…

Gözlerine baktım.

Gözlerime baktı.

“Çok yaşasın iyiler.”