VASATÎ KIRK ÇÖP
Bir ilgisi olanları seviyorum.
Bir şey biriktirenlere, ilgisinin peşinden gidenlere imreniyorum.
Aferin onlara.
Neye yakınlaşırsanız o da size yakınlaşıyor çünkü.
Gündelik hayatın sahih ve sağlıklı kayıtlarını tutuyor onlar ilgileri üzerinden.
Afiş toplayanlar var.
Ayraç biriktirenler.
Gazoz koleksiyonu yapanlar.
Aklınıza gelen her nesnenin toplayıcısı var dünyada.
Şimdilerde Türkiye’de de var.
Bir nevi özel müze onların evleri.
Sizin çöp olarak gördüğünüz, değer vermediğiniz bir nesne onların elinde bir koleksiyonun değerli bir parçasına dönüşüyor.
Ankara’da yaşıyoruz ya, Ankara için örnek verelim.
Ankara Telefon Rehberlerini, Ankara’yla ilgili kitapları, Ankara kartpostallarını, eski Ankara fotoğraflarını, Ankara’da çıkan süreli yayınları toplayan birisi yerine devletten daha fazla iş görüyor belleği saklama bağlamında.
Aferin onlara.
Ben işin biriktirme tarafından ziyade, bir ilginin derinleşmesi tarafındayım.
Bir şeyler soracağınız, bir şeyler öğreneceğiniz birileri olması çok güzel.
Çevrenizde böyleleri olsun.
Zenginleşirsiniz.
Hem size de önerim, mutlaka bir hobiniz olsun.
Mesela taş koleksiyonu yapın, yaprak koleksiyonu, ne bileyim telefon kartı koleksiyonu, emin olun, değiştiğinizin farkına varacaksınız.
Hem Alzheimer filan da olmazsınız.
Yerine göre aynı ilginin peşinden gidenlerle yarıştığınız, onları kıskandırdığınız da olur.
Kibrit koleksiyonu yapın mesela.
Ben size kahve içmeye geleyim.
Çakmağımın taşı bitsin.
Sigaramı yakmak için sizin koleksiyonunuzdan bir kibrit isteyeyim.
Üzerinde “vasatî 40 çöp” yazanlardan bir çöp.
Siz o koleksiyon bozulmasın diye bana da vermeyin, razıyım.
Mutfaktan ocak çakmağını getirin.
Gücenmem canım, halden anlarım.
Kahvemizi koleksiyondan bir fincanda değil de sıradan bir fincanda da ikram edebilirsiniz.
Kırk yıllık hatır fincandan değil kahveden, anlarım.
Ha, kahveyi çok şekerli içiyorum.
Önceden söyleyeyim de…
