GÖKYÜZÜ VAR SEVDİĞİMİN GÖZÜNDE…
Anız yakanları hiç sevmem.
Cehennemde anız yakanlar için ayrı ve özel bir bölme olduğunu düşünürüm hep.
Toprakta kurbağa, yılan, çekirge, köstebek, uğur böceği, kelebek, kertenkele, karınca, kaplumbağa, aklınıza gelen gelmeyen küçük canlılar, bakteriler yanar anızda.
Toprağın beti bereketi kaçar.
Burnunuzun direğini yakan anız kokusu, yanık buğday saplarına bulanmış ölü canların kokusudur biraz da.
Avustralya anız gibi yanıyor.
Dünyanın gördüğü en büyük yangın felaketlerinden birisi bu.
En büyük katliamlardan, en büyük kıyımlardan birisi.
Milyonlarca canlı yandı.
Koalaların, kanguruların, sincapların, geyiklerin yangından kaçarken yangına tutulan, kömürleşen bedenlerinin fotoğrafları, görüntüleri canımızı acıtıyor.
Toplardamarlarımızda çığlık çığlığa koşuyor o yaralı canlılar.
Atardamarlarımızda can çekişerek ölüyor.
Görüntülerde bir kadın var.
Hani üzerindekini çıkarıp yanan ağaçta mahsur kalmış koalayı alan, şişedeki suyu patilerine döken, yaralı hayvancığı ateşten kurtaran bir kadın.
Başkaları da elbette ama o kadın insanlığın vicdanı.
O kadının gözleri gökyüzü.
Çok sevin o kadını.
Merhamet bir bütündür çünkü.
Ona bir kahve ve bir şiir borcum var.
Hele şu yangın bir söndürülsün…
