Kayıp Nehir..

Hayallerim, arzularım, hedeflerim ıssız bir ağıt gibi ölüm kokuyor.

Gözlerim sessiz bir iklimin mührüyle denk.

Ruhumdan döktüğüm isyan ise sabrıma düşman.

Adımlarım ıssız çöllerin kayıp nehirlerle olan aşkını taşırken, benliğim soğuk duvarları yıkıyor üzerime.

Vuslatım, hasretimle cenkleşirken, ben, güneşin kızıllığında kayboluyorum.

Yalnızlığım gece gibi derin.

Dost bildiklerim ise satır aralında kayboluyor.

Saatlerim dakikasız.

İyi niyetlerimin her biri kırık.

Ötede duran öksüz bir çocuk.

Beriden gelen bir anne çığlığı.

Katledilen bir kadın.

Ruhunu özgürlüğe adayan bir yazar.

Dört bir yanında alevlerle yanan ülkem.

Emeğin rengi işçiler.

Ocağı yıkılan bir babanın feryadı.

Eteklerinde evladının parçalarını toplayan bir ağıt.

Ve Zerya’nın gözlerinde geleceği umutlayan yaşlı bir adam.

Hepsi bahar gelmeyen ruhumun hasret kokulu gülleri.

Ama bu gülleri sarmaya yetmiyor gücüm.

Çünkü sayfaların rengi siyah.

Söze hüküm veren kalemim titrek.

Adımlarım soğuk binaların altında ağırlığınca ağır.

Bunca acı bunca hüzün bunca zulüm kimden ki.

Sen neredesin.

Bak, kalemim ruhumdan dökülen isyanıma sabrımla düşman.

Ancak benliğimi toplayan yalnızlığım ruhumla eş.

Ne olurdu ki bahar kokulu çiçekler arasında oynasaydı çocuklar.

Sevgililer eşler kadınlar özgürce hüküm sürselerdi geleceğe.

Kadınlar katledilmeseydi mesela.

Ve savaş diye barışı haykırsaydı insanlar.

Bir yazar kaleminden utanmasaydı.

Neredesin Tanrım.

Cennetin nerede.

Bir ben varım bu ıssız çölünde birde ruhunu kalbinin saflığına adayan bir kadın.

Sonsuz bir boşluktan başka bir şey bırakmadın bize.