VASATIN RUHUYLA ADALET

İnsan tabiatının en derin ve kudretli sırrı, adalete ulaşma gayesinde olan insanların onurlu
mücadelesidir.

Bu mücadele ve kavrayış; birbirini tanımayan, bilmeyen, görmeyen, onlarca yüzlerce hatta
milyonlarca insanın zamansal ruhunu hakikatin beşiğine bağlar.
Çünkü adalet, hakikatin ışığıyla donatılanların kimliği ve sesidir.
O ses ve kimliği, hakikatin beşiği olan Diyarbakır’da görmek mümkün.

Tarihin en acı yönünü ruhlarında taşıyan anneler, evlatlarının kayboluşlarına onurlu bir cesaret ve
yılmaz bir direniş göstererek belki de son bir umut diyebilme adına bizlere ders verdiler.
Bu ders, adalete ve vasat kılınabilmeye en güzel örnekti.
Annelerin feryatlarının sesi ve kimliği, vasatın ruhuyla içselleştirmeye çalıştığımız mana arayışını,
toplumun ve tüm ana dinamiklerin hakikate açılacak kapısına ulaştırdı.
İşte tamda bu noktada; özelde bizlerin genelde de devletin yapması gereken, o sesin ve feryadın
amasız ve koşulsuz yanında olduğunu göstermesidir.

En temel görev devlete düşmektedir. Devlet, her türlü sömürü düzenlerinin planlarını çürütmek ve
vatandaşına güvenli bir gelecek tesis etmek mecburiyetindedir.
Toplumsal ve zihinsel dönüşümlerin büyük travmalardan ve acılardan kurtulabilmesinin yegâne yolu,
barışın ve adaletin tüm zihinlerde içselleştirilmesi ve içselleştirilen bu fikrin, tüm kurum ve kuruluşlara
yerleşmesidir.

Hukukun ve adalet mekanizmasının doğru işletilmesi, hepimizin geleceği ve refahına açılan kapıdır.
40 yıldan beridir süregelen ve kanlı ve acımasız feryatlara yol açan ve bu çerçevede Diyarbakır’daki
annelerin feryatlarında söze gelen çığlığın durması ve çocuklarımızın silahların gölgesinden
kurtarılması gerekiyor.
Barışın ve adaletin sesine sarılmaktan başka kurtuluş yolumuz yoktur.
Sermayemiz hakikattir.
Hakikat her türden haksızlığa ve zulme karşı dik durabilmenin adıdır.
Her hal ve şartta adaleti ve barışı haykırmamız gerekiyor.
Sancağımızın rengi adalet olmalıdırki, vasat ruhunu özümseyip bireylere insanca aktarabilelim.