TEZEK

Kötüler tasnifi, çok çeşit hâllerden gelir.

Birisi, sevilmeyenler çeşididir.

Kötüler, sevilmeyenlerden seçilir bazen maalesef.

Sevgi ve sevilme liyakatı; arzulara yetişmediğinden veya arzuların hilafına olduğundan, bazı şeylere ikram edilmez.

Sevilmeye değer görünen çok şeyden daha fazla olsa da faydası, sevilmiyorsa sevilmiyordur o.

Herhangi bir kötülüğün faili olmasına lüzum yoktur. Doğasında, kötü sayılmasına yeter aykırılığı veya farklılığı olması kâfidir.

İradesinin olmasının veya iradesinin menfi olmamasının bir önemi yoktur.

Sadece, sevilmedikleri için kötü sayılırlar.

Haşa huzurdan; tezek, kötü kabulüne hapis olanlardandır.

Halbuki; kendisine uygun görülen aşağılık tasniften, kendisi üzerinden yapılan benzetmelerden üstündür ve aşağılanması münasip değildir.

Kendinden beklenen faydayı vermekten kaçındığı olmamıştır hiç.

Kötü kokar ama bu onun ihtiyarında değildir. Kötü kokması da faydasından gelen bir sebep üzeredir.

İşe yaramaz bir posa mahiyetinde pislik sayılsa dahi; onun esası ve evveli, işe yarayanların kendinden ayrılması ile başlar aslında. Sanat eseri mahiyetindeki bir ahşap oymanın, oyuklarından kopmuş talaş gibidir yani.

Yüzyıllardır; doğaçlama halk mimarisine konu olmakla, mimarinin neticesi kulelere tuğla oldu onlar.

Nimetin pişmekle caiz olması yolunda, ehemmiyetli yangın oldu onlar.

Nimetin hiddet ile büyümesi ve lezzet alması yolunda, kuvvet oldu onlar.

Soğuktan cinnet olan bedenlere, kavrula kavrula tutanak oldu onlar.

Toprağın bereketinin haşmetine, hamal oldu onlar.

Paranın çirkefliği kadar kirlenmeden, ekonomiye katkı oldu onlar.

Kimi hayvanata rızık, daha doğmamış nicelerine de yuva oldu onlar.

Kim bilebilir ki?

Neler oluyorlar ve neler olacaklar...

Sorması lâzımdır, her nefsin kendine;

bir tezek parçasının yapabildiklerini yapabildim mi acep?

Sahi;

İnsan ne yapar?

İnsanın işi nedir?

İnsan ne işe yarar?