“SU İÇTİĞİM TAS BANA MEHABA DEDİ, DUYDUM”

Başlık İsmet Özel’in.

Olsun, bardak da size merhaba desin. Duyun.

İnsan sevdiğini tanır, tanıdığını sever. Sevdikçe kendini tanır.

Eşya ve evrenle aynı dili konuştuğumuz zaman insan oluyoruz.

Kendimize yakınlaştığımız zaman, doğaya yakınlaştığımız zaman, eşyaya yakınlaştığımız zaman eylemimiz adımızın anlamıyla aynılaşıyor.

Kapıları hızlı çarpmayın mesela.

Raftan tabakları birbirine sürterek, gürültü çıkarak indirmeyin.

Kitabınızı hırpalayarak, canını acıtarak okumayın.

Kendinize vefalı olduğunuz kadar vişnesini yediğiniz ağaca, oturduğunun tabureye, saçlarınızı düzelttiğiniz aynaya da vefalı olun lütfen.

Müzelere gidin.

Müzelerde yığınla eşya göreceksiniz.

Onlar sizin gibi kaç nesil uğurladı.

Ne insanlar gelip geçti de eşyalarını ne insanlar kullandı; onlar da gelip geçti.

Çay içtiğiniz fincanın hafızası sizin hafızanızdan daha fazla şey barındırıyor.

O sizden daha çok görmüş, duymuş olabilir.

Örneğin o fincan on bin yıl yaşayabilir. Sizin yaşınız taş çatlasa yüz olur; yüz kat daha tanıklık edecek dünyaya.

Bakınız, eşyaya prestij edin, eşya biriktirin, eşya hırsıyla yanıp tutuşun demiyorum, bunlar hastalıklı huylar, eğilimler.

Eşyayla iyi geçinin. Ona selam verin. Onunla aynı dili konuşun diyorum.

Böyle yaparsanız siz de yıpranmazsınız.

Bir fincan nasıl tükenebilir?

Bir fincanı tüketim nesnesi olmaktan çıkarmanın yolu bu.

İşe yaramaz olan sahiden işe yaramayınca onu yolcu edin evinizden, kendinizden.

Yaramak çok güzel bir fiil.

“Eski” diye elden çıkarmayın sizde hatırı olanları.

Tükettiğiniz ölçüde tükenirsiniz çünkü.

Bu yazıyı okudunuz ya. Bakın masada kalemlik var. İçinde kalemler. Kalemlere, masaya, kalemliğe, masadaki kitaplara, onlarla göz göze gelerek iç sesinizle merhaba deyin, gülümseyin.

Onlar zaten size selam veriyor karşılaştığınızda.

Ondan sonra duymaya başlayacaksınız onların selamını.

Doğru söz yemin istemez.

Böyle!