“BİR DE BÖYLE DÜŞÜN O ZAMAN...”

Yaşlı: Yaşadığımız hayat çok garip. 

Genç: Neresi garip? 

Y: Neresinden tutarsan orası. 

G: Tutmadığım yerler? 

Y: Tutsan onlarda garip.

G: Biraz açar mısın? 

Y: Öyle olmamalı böyle olmalı diye akıl verenler öyle olmamalı dediklerini devamlı yapanlar. 

Biri de çıkıp demiyor ki sen aynısını hatta alasını devamlı yapıyorsun! 

Dememeyi bırak ooo harika diye onlara çanak tutuyorlar. Tam bir akıl tutulması. 

G: Üstü kapalı konuşmak zorunda mısın?

Y: Anlayana gayet açık.

G: Anlamayan umrunda değil mi?

Y: Anlamayacak kadar kafasını yormayan diyelim. Beynini açıp sokamam sonuç da.

G: Beynini açıp sokabilir olsaydın neleri sokardın mesela? 

Y: Hiç bir şeyi.

G: Hiç bir şeyi derken? Bütün bu yazıların bir hiç bir şey uğruna mı? 

Y: Hayır. 

G: E kimin?  

Y: Kendim uğruna. 

G: Kendin? 

Y: Evet kendim için yazıyorum. Bunlarda onlardan parçalar varsa alırlar almazlar bu onlara kalmış.

G: Dünyayı kendi doğrularına göre değiştirip herkese yol gösterici olma, takipçilerinin sayısını arttırıp meşhur olma derdin yok mu? 

Y: Hayır yok. Olan derdim kendimle. Bu sebeple kendi nefsime hep yazıp çizmelerim. 

G: Faydasını gördün mü? 

Y: Yaşıyorum.

G: Yaşamak için yazmak çok tanıdık. 

Y: Evet onun gibi yazmasaydım yaşayamazdım. (Rahmetle.) 

G: Doğru mu hep yazdıkların?

Y: Şimdilik.

G: Emin değil misin kendinden? 

Y: Sen emin misin saniye de milyonlarca kez dönen kalbinden? 

G: Böyle düşünmemiştim. 

Y: Bir de böyle düşün o zaman.