Adaletsizlik ve Müslüman Olmanın Vicdanı
Müslüman insan,
Adaletsizliği kabul etmemeli,
Dünya malı için haksızlığa evet dememeli,
Farklı düşünüyorlar diye yapılan zulme sesiz kalmamalı,
Irkçı olmamalı,
Zulüm kimden gelirse gelsin karşı çıkmalı.
Allah'tan başka hiçbir güce boyun eğmemeyi, erdem, adalet, vicdan ve onurlu Müslüman davranışı olarak, zihnine kazıyan Müslüman iman neferi, Allahtan başka hiçbir güce imam etmeyi reddeden, üstün ahlak anlayışı, bugünlerde, belki de nedenini ölünceye kadar anlayamayacağım bir takım gizemlerden ötürü bir başka yola sapmış gibi duruyor.
Siyasetten kimi savrulmaları anlarım. Siyasetin gözle görülür ihtiyaçları için yapılan kimi siyasi manevraları da anlarım. Hatta aynı siyasal nedenlerle yapılan kimi iş ve güç birliklerini, kimi ittifak ve birlik çabalarını da kendime, kendi mana dünyası içinde izah edebilirim. Ama ideolojik olarak, başka limanlara yelken açmaya hiç kimse benden anlayışla karşılamamı beklemesin. Siyaset için mevzi kazanmak başka, ideolojik başkalaşma bambaşka bir şeydir.
Aklı başında herkes çok iyi biliyor ki, Türkiye Cumhuriyeti kurulduğunda, Kürtler ve dindar Müslümanlar siyasetin merkezinden kovuldular. Kovulma nedenleri siyasi değildi. Tepeden tırnağa ideolojik gerekçelere dayanıyordu. Şimdi o tarihlerde seni siyaset ve toplum nezdinden kovanlardan, ideolojik himaye beklemek neden? İdeolojik olarak onlara özenmek ve onlar gibi olmak çabası, hangi sorunu çözecek? Türkiye’nin hangi kadim meselesi, kökten çözümlere kavuşacak?
Geçen gün Yıldıray Oğur kendi köşesinde şunları yazarken, kim ona sen haksızsın, sen bize haksızlık yapıyorsun diyebilir?
‘’Muhalifler için milliyetçilik ve Atatürk, hala meşru ve güvenli bir muhalefet imkanı veriyor. Çare olarak Atatürk’ü yüceltmek de devleti ele geçirmiş güçlü bir iktidar karşısında hala bu ülkedeki sahiplik iddiasına devam etmek demek.
İktidar da devletin sahibi olarak milliyetçiliği ve Atatürk’ü muhaliflere bırakmıyor. Bir zamanlar CHP’yi statükocu, bağnaz olmakla suçlayan AK Partililer, bugün artık CHP’yi yeterince Atatürkçü ve milliyetçi olmamakla suçluyorlar.
17 yıllık iktidarın sonunda, Türkiye uzun yıllar önce tartıştığı, aştığı fikirlere, tabulara geri döndü. Eski resmi ideolojinin İslami bir versiyonu, yeni resmi ideoloji haline geldi.
Atatürk’ün özel hayatına belden aşağı saldıran, tarihsel başarılarını bile örtmeye çalışan amatör alternatif tarih, resmi tarih karşısında yenildi.
Yani ortada bir zafer yok, hatta bir hezimet olduğu bile söylenilebilir’’
Atatürkçülük ve Kemalizmi yeniden keşif etmek yerine, yahu biz neden Atatürk ve Kemalizme muhtaç hale geldik diye sormak, hiç kimsenin aklına gelmiyor mu? İçine düşünülen bu durumun soğukkanlı muhasebesini yapmak çok mu zor? Hem kendi durumunu hem de ötekilerin durumunu, gerçekte, olduğu gibi görmek, tuhaf bir duygusallık mı? İlla da iktidar olacağım tutkusundan arınmak mümkün değil mi?
Bir büyük vicdan muhasebesi yapmanın tam zamanı değilse, bu muhasebenin yapılabilmesi için daha nelerin olması bekleniyor?
Adaletsizlikle mücadele etmek yeterli neden değilse, bundan daha büyük bir nedeni nasıl ve nerede bulacağız? Atatürk’e müracaat etmek yerine, vicdanlarımızı sahneye davet etmek, daha hayırlı bir davranış değil mi?
