FAKİRLEŞEN KALPLER..
Her geçen gün daha da artıyor sayıları.
Çünkü Her geçen gün, maddeten ve manen daha da yoksullaşıyoruz. Anlamıyoruz, görmüyoruz ve hissetmiyoruz!
Çünkü uzaklaşıyoruz, Çünkü yalnızlaşıyoruz! Paylaşmıyoruz, Paylaşanlardan ise hoşlanmıyoruz!
Bir ekmeği bile bölüşmezken kalpleri birleştirmenin, bir olmanın, kardeş olmanın safsatası dillerimizde.
Soğukda donan bir kedi, bir köpek yavrusuna cızlayan yürekler bir sokak arkamızdaki soğuktan titreyen yavruları hissetmiyor,
Komşusunun hali nicedir bilmiyor,
Babasının çöpten bulduğu peluş ayıya sarılarak ısınmaya çalışan yavruların titremesine ürpermiyor,
Gecelerce aç yatan evsizlerin, yurtsuzların ızdırabını anlamıyor.
Fakat;
O yürekler Doğum gününde ya da özel günlerde hatırlanmayınca ve arzu ettiği hediyeye sahip olamayınca kırılıyor, hatta paramparça oluyor..
Evine yakacak iki parça odun, yiyecek bir topan ekmek,sırtına giyecek bir yün hırka bulan şükrederken;
Sıcacık evlerin, kaz tüyü yorganların ve poşet poşet israfın içinde yaşayanlar halinden şikayet ediyor..
Varlık içerisinde ki fakir edebiyatı yaparken, fakirin şükrü arşı titretiyor..
Aslında;Sahip olduklarımızın kıymetini çok azımız biliyor, bir çoğumuz ise bilmiyor.
Bereket sözünün anlamı ve kıymeti bilinmediği için, aslında bereketin de pek bir bereketi kalmıyor.
Yoksa ..
Bizim aç gözlülüğümüzün,arsızlığımızın,
Onlar bu kadar bedel öderken
Bir tas çorba vermek, soğuktan donmuş minik elleri şefkatle sarıp sarmalamak, umutsuzluğun ve yalnızlığın ağır yükünden eğilmiş bir başı okşamak, yalnızlıklarına yan, gecelerine ışık olmak bizlere çok mu zor geliyor?
Soruyorum..
Ya da işimize mi gelmiyor?
Olmuyor Müslüman Kardeşim olmuyor..
“Allahım, beni fakir olarak yaşat, fakir olarak ruhumu kabzet, kıyamet günü de fakirler grubuyla birlikte haşret. “
Hadis-i Şerifinin sahibi Peygamber Efendimiz’in (SAV) ümmetine ;
Muhtaca zekat vermemek, fakire, yoksula kol kanat germemek, soğukta donan insanları nefesle ısıtmaya çalışmak Yakışmıyor!
