AHPARİG

Umuda yelken açmış bakışlar söndüğünde sessiz bir ışık gibi dağılır zaman.

Gece, bir küheylan gibi gündüze meydan okurcasına hükmünü vurur en derine.

Kâğıdın kaleme, kalemin kâğıda dostluğu susar.

Ve yol, yolcuya vedayı okur.

Okunan her veda, susan her gece, silinen her kâğıt, beraberinde yalnızlığı bırakarak gider.

Canı feda eden bir ruh sarar insanı sonra.

Gönül, bir ızdırabın derinliğinde haşrolur.

Sır, sırlanan kadına esirlenir.

Candan öte canan kapıdadır.

Ses ve koku, bakış ve ömür bir bir silkelenir yaşamın dehlizinde.

Can suyu süzülmez artık naralardan.

Okyanuslar yetmez alevleri söndürmeye.

Uzunca matemler başlar böylece.

Siyah, karanlığından utanıp gizlenir seherlere.

Ve bir selam yankılanır uzaklardan.

Sus ey gece der selamın hikmeti.

Sus ve dinle hüznün rengini.

Bak her yer siyah.

Matemler uzunca mevsimlere süslenir.

Gök ve yer bir yazarın çığlığında boğulur.

Ve dökülür bin bir gözyaşı bin bir geceye yas ederek.

Susmaz Eylülün kasta katı kesilen matemi.

Bir ceylan edası sarılır güvercinlerin beyaz sözlerine.

Soğuk ve de yağışlıdır o sözlerin sesi.

Bir çınar ağacı devrilmiştir beride.

Hizaya girenlere sorulur gidenin kimliği.

Ahparig diye yankılanır her yer.

Sus ey gece der giden.

Yırtık ayakkabısıyla söz söyler bakanlara.

Ve yol, yolcuya vedayı okur.

Okunan her veda, susan her gece, silinen her kâğıt, beraberinde yalnızlığı bırakarak gider.

Ah ahparig.

Güvercinler üşür artık.