TOPARLANMA ZAMANI

İş başı zamanı… Çalışma düzenlerimiz eskisine dönüyor.

Hafta sonu sokağa çıkma yasakları kalktı.

Seyahat yasakları kalktı. Adına “kısıtlamalar” dediğimiz, sağlığımızı korumamız için gerekli olan düzenlemeler gevşiyor.

Bu durum sevindirici, çalışmaya, ekonominin devamlılığına ihtiyacımız var. Sosyalleşmeye de. Bu günü bekledik. Herkes farklı sebeplerle, gelsin diye…

Uzun bir karantina dönemi yaşadık. Günlük rutinimiz öylece devam ederken farkına varamadığımız pek çok şeyin farkına varmak için vaktimiz oldu.Önceden en bolundan dilediğimiz boş zamanlarımız. Hiçbir konuda acele ettirmeyen hatta “nasıl geçecek bilemiyorum” türü zamanlar.

Düşünmeye, gözden geçirmeye, altını çizmeye vaktimiz oldu.

Gündelik telaş diye bir şey var. Hani her gün olan yaptığımız/seçtiğimiz şeyler silsilesi.

Her gün oldukları için insan bazılarının kendisi için değerini de fark etmiyor. Sevdiği, küçük ama anlam katan şeyleri.

Hâlihazırda sahip olduğumuz sıradan oluyor, sıradanın da önemini bilinmiyor. Hâlbuki sıradanlık ne büyük lüks… Her şey için şansın var demek. Bu dönemde ihtimallerin kıymetinin farkına vardım ben.

Değiştirebileceklerimin bir de, aynı şekilde sürüp giden, “hayır” diyerek dahi değiştirebileceğimiz şeylerin. İşletme körlüğü kendi hayatında da oluyor insanın. Faydasızı, vaktini alanı, üzeni, kolayca göremiyor. Sorunları eleyemiyor.

Bir sorunun aslında küçük bir sorun olduğunu anlama yollarından biri daha büyük bir sorunla karşılaşmaktan da geçiyor.

Çok büyüttüğünüz bir problemi, yetişmez gördüğünüz bir işi üzerine kat çıkılması anında birden kolaylayıveriyorsunuz. Hastalık ihtimali, bu dönem toplumlardaki değişiklikler, daha kötüsü olabiliri gösterdi birden.

Yaşadık, düşündük, keşkeledik.

Şimdi ise normalleşme zamanı. Normal neydi hatırladığımız yerden de değil. Bu arada düşünüp, karar verdiğimiz yerden. Sağlık için önlemleri alıp, devam. Toparlanma zamanı. Kaldığımız yerden değil, farkındalıklarımızın kattıklarıyla, önem verdiklerimizi değer verdiklerimize eşitleyip, dilediğimiz yerden…