*SARI SONBAHAR…*
Bak evlat!
Uyduruktan bir şey değil benim sararmam.
Bilir misin?
Yapraklar neden sararır.
Neden sararır gökyüzü?
Çok dertli bir halin var galiba, der.
Bir dost sesi.
Çok sararmışsın.
Galiba kara sevda.
Sendeki bir AŞK gibisi.
Gözlerin sararmış.
Rengin sapsarı dostum.
Anlatsana.
Bilsin, bu dost sendeki daralan yüreği.
Daralıyorsun, söylemeye yetmez olmuş dilin.
Belkide senin aradığın bir bahar.
Sevgilinin miski amber kokan nefesi.
Haydi, şimdi bekle gelincikleri.
Bekle kırmızı gülü, bülbülü ve Cezayir menekşesi.
Simsiyah ellerini donar belkide sana karakış.
Evet, öyledir, acılar bizi güçlü kılar.
Acılar eriştirir nergise, şebneme ve daha nicesi.
Soylu bir ağacın eğilmez başı.
Sararmazdı ama yaprağı.
Destinası böyle.
Bilir bunu ceviz ağacı.
Bilir bunu Anadolu’nun kadim meşesi.
Yine baharlar gelir bir bir yeşile döner yapraklar.
Yine şırıl şırıl akar dereler.
Durmadan ses verir çoban çeşmesi.
Sararmak dirilmeye hazırlıktır.
Sararmak kendini bilmenin Elifba’sı.
Sarararak güç bulur kadim çınarlar.
Sarararak yanar kül olur divane aşıklar.
Bir derya deniz gibi maviye boyanır gökyüzü.
Kurtulur sarılıktan ermişlerin yüzü.
Korkma, sararmaktan, dost, yiğitliğin namıdır.
Sarı sonbaharın sonu, mutlak yeşil bahardır…
Yusuf AKIN/ 03.12.2019/İzmir
