“KENDİ HAYATIMIZA NİKÂH KIYMAK…”

Bir yazarın dediği gibi…

Adam yaklaştı ve sordu;

-Sahi pîrim usanmadın mı günler geceler...

Sorup araştırmaktan, yazıp çizmekten...

Hiç bitmeyecek mi senin bu hayatı sorgulaman?

-Hayır bitmeyecek.

-Niyetin ne filozof olmak falan mı?

-Hayır.
-Peki ya ne?

-Sadece başkaları ne deri boşayıp,Allah (cc) ne derli kendi hayatımanikâh kıymak…

Yaşamak nefes alıp vermek midir sadece? Nefes alıyorum öyle ise yaşıyorum diyebilir mi insan?

Hayat bazen hepimize çok fazla gelir. Üstümüze... Üstümüze... biz kaçtıkça daha da üstümüze....

Durup kaçmayı bıraksak belki de o da soluklanıp üstümüze gelmeyi bırakacak.

Nefes alıp neredeyiz, ne yapmaktayız, yaptığımızı neden yapmaktayız düşünmek gerek. Bunun için tabi düşünmeyi de düşünmek gerek. Olurları olmazları...

İmkânsızı mümkün kılma yanılgısına düşüp bunun için ömrümüzü feda etmemek mesela.

Kadere inanıyoruz derken Kalb-i İmanla inanmak ki olmayanda ki hayrı görebilmek diğer bir mesela.

Bir gün her şeyin biteceği gerçeği ile yüzleştiğimizde arzu ettiğimiz şekilde olmadığı için üzüldüğümüzün bizi daim bir üzülmekten alıkoyduğunu bilebiliriz gibi.

Mutluluk kadar mutsuzluğun, zevk kadar acının, huzur kadar huzursuzluğun hayatın bir parçasını olduğunu bilip, bunlarla karşılaştığımızda bildiğimiz bunun olgunluğuyla davranabilmek.

Olumsuzu yok sayıp onun bize hissettirdiklerinden kaçmadan diğer bir ifadeyle zoru atlatmanın içinden geçmekten başka yolu olmadığını fark ederek yaşamak.

İstişare etmekle müsaade istemenin ayrımında, birileri bizi sevsin diye davranmanın uzağında,varlığımızı gerçekleştirmeyi birilerinin kabulüne bırakmadan yaşamak.

Kapasitemizi bilip onun ötesine geçmek için kendimizle kaybedeni baştan belli olan amansız bir savaşın içine girmeden…

Hayallerimizin peşinden koşarak…

Niceliğe değil,niteliğe bakmanın verdiği az ile kalıcı dostlar edinip iyi de kötüdeonlarla hayat yolculuğumuzu sürdürmek.

Gereksizle uğraşmaktan gerekliye kalmayan zamanın pişmanlık vermesinden sakınmanın yoluna günler geceler süren çabayla gidişle…

Bahsettiğim aslında kendi hayatımızı yaşamaktan başkası değil.

Başkalarının bizi sevmesiyle doğru orantılı görmediğimiz öz saygı hissine sahiplik edip…

Yaptıklarımızı gerçekten özgür irademizle içimizden geldiği için yapmanın sonrasında kendimize ait olduğunu iddia edebileceğimiz bir hayatı yaşamak.

Ne kadar yakın olursa olsun (anne, baba, kardeş, teyze, amca, hala vs.) kimse kimsenin beklentilerini karşılamak için yaşamıyor ki bu dünyada.

Nihayetin de Allah Teâlâ’nın iradesiyle bu dünya da karşılaşmış insanlar topluluğununötesi değiliz.

Öyle ise başkalarından azad edip beyni, ruhu gerçek sahibin iradesine, özgür irademizle itaat etmeli...

Her birimizin hikâyesi farklı ondandır başkalarının hikâyelerinisahiplenmeyi bırakmanın en doğrusu olması.

Hayatımızı nasıl yaşamak istediğimizin kararı emsalsiz sadece bize bağlı bir karar.

Arzu edilen ise bu kararın Allah Teâlâ’nın ruhları yarattığı zaman…

… Kalu Belada “ElestübiRabbiküm?” (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?) buyurduğundaona söz verdiğimiz gibi (Ruhların cevabı; Evet (bela)

Sen Bizim Rabbimizsin’e uygun, mutlak hüküm sahibinin koyduğuhelâl ve haram ölçüsünde bir karar olması.

Açılış da tek kapanış da tek olduğumuzu adımızdan daha iyi bildiğimiz bu dünyadayapmamız gereken;

Başkalarına göre şekillenmeyi bırakıp, El-Melikü’l-Kuddûs: Her türlü eksiklikten münezzeh olan Rabbimize göre şekillenmek ve yüreğimize yük o-bu ne derleriboşayıp,Allah (cc) ne derli kendi hayatımıza nikâh kıymak…

-Kendi olmayan başkası mı olur?

-Hayır.

-Ne olur?

-Hiç kimse.

-Hiç kimse olmamak için mi bunca yıl yaşamak?

-Bilemem.

-Kim bilir?

-SEN.

Öyle ise karar sizin…

Öyle ise karar bizim “Allah (cc) ne derli kendi hayatımıza (hayatınıza) nikâh kıymada”…

Zuhal KURTYEMEZ