İstanbul,

Fatih semtinde, bir akşam telaşı.... Bu akşam telaşında, Emektar Hüseyin Hocam ve ruhumda yer eden iyi insanların yardımıyla evet... Vasat’ta ilk yazım.
Heyecanım ellerimin titremesine yansıyor. Bu heyecanımla, sizlere içimde duyduğum dostluk hissini anlamlandırmak istiyorum.
Bugün burada sadece anne olarak yazabiliyorsam, bu içimdeki sevginin yüzümdeki tebessüme ve hayatın sabrı ile ilgili olduğuna inananlardanım.
Kısaca yazacaklarımda yanlışlarım olursa affola.
Evet gelelim dostluk konumuza.
Nedir dostluk?
Belkide dostluk, yaradanın hayatta bizlere verdiği, yaşadığımız imtihanda aradığımız sevgiyi bulabilmektir. Bunu ancak yaşayarak hissedebiliriz. Sevgi yoksa, sanki her şeyin koca bir boşluk olduğunu hissedenlerdenim. Sanki biz insanoğlu hızlı bir şekilde bu gerçeği kaybediyoruz. Ruhu hayata karşı hassas olan insanlar, bu durumu daha yoğun hissederler. Bir ruhu kendi ruhunda hissetmek gibi. Dost olabilmek bu kişinin ya da kişilerin nerede olurlarsa olsunlar aslında onların yanınızda olduğunu bilmek huzurudur, dostluk.
Neden bunu kaybediyoruz? Umursamıyoruz. Evet, hayat bir an kendisini öyle bir ağır hissettirebiliyor ki! İşte o boşluk, kocaman bir boşluk içinde kalabiliyoruz. Huzursuzluk, içte yaşanan içe sığamama duygusu, tek sığınağımız yaradan olurken ya yaradanımızın bizlere bahşettiği iyilik duygusuyla oluşan dostluk kavramını bırakıp neden benci bir yalnızlığa gidiyoruz. Yalnız olmak bizleri mutlu mu ediyor? Evet çevremi gözlemliyorum. Son senelerde en yakın dostlarımızı dahi kendimizden uzaklaştırıyoruz.
Ağızdan dökülen her söz yaralayıcı. “Kendi bilir...” “Hiç aklımı bu saatten sonra bulandıramam.” “Hep fedakar ben mi olacağım?” “Ruh halim iyi değil.” ve daha niceleri.
Her şey bu kadar basit mi? İnsanız biz. Evet çaba yok, sanki biz duvar örercesine insanoğlu. Ruhumuza katılan en güzel değeri, özümüzü kaybediyoruz. Kaybetmeyelim. Sanki menfaatler daha ağır basıyor. Bir şeyler beklercesine. Ya iç huzurumuz rahat mı? Ben niye rahat olamıyorum. Evet insan ötesi bir varlık değilim. Dostum olduğunu biliyorsam ya da bir insan biliyorsa değeri apayrıdır. Onun sözü acı vermemeli. Çünkü insan dostum dediğine “Can” der. Sevdiği dost ya da dostlarının, kişinin hayatında çok ağır sebepler olmadığı sürece dostluğunu yok etmemeli. Niye yaşıyoruz? Yaradanımızın bizlere verdiği ruha güzellikler katabilmek için. Evet belki yazdıklarım çok narince gelebilir. Ama ruhumuzu biraz dinleyip yol aldığımızda hayatta bize kalan gerçeğin sevgiyle kazandığımız dostlarımız olduğunu unutmamalıyız.
Çok mu yazdım. Sevmek işte böyle bir şey.
Ve bir söz benden en sevdiğim dostlarıma gitsin,
“Sen konuşmasanda ben anlarım. Çünkü seni en iyi ben tanırım.”
Sağlıcakla efendim, görüşmek üzere.