HEPİMİZ KATİLİZ!

... ve bunda şaşılacak hiçbir şey yok.

Yavaş yavaş siliniyor.

Ömrümüz de yapıp ettiklerimiz gibi.

Ama öldürüyor.

Ne çok öldürüyor.

Yaptığımız her hata.

Her tercihimiz.

Öyle uzun uzadıya da değil. 18 numara dolmuşu beklerken ki gibi kısacık. 5 ve 23’ü beklerken ki gibi uzun değil.

İşte o kadar kısa zamanda.

İşte o kadar tesadüfi kararlarla.

Öldürüyor.

Üşendiklerimiz.

Gözümüzün kaldıkları. “İçin” yaşadıklarımız.

Arkamızı dönüp gittiklerimiz.

İşten erken çıktıklarımız. Tercih edip, boş verdiklerimiz.

Giyip, çıkarttıklarımız. Öldürüyor.

Şimdi buna inanmamakta fayda etmeyecek.

İzmir’de yıkılan binalar birilerinin kötü “iş”i idi.

Boş verdiğiydi. Çaldığıydı. Bilmediği halde burnunu soktuğuydu. Öylesine yaptığıydı. Gözden kaçırdığıydı. Kötü yönettiğiydi.

Sesimi duyan var mı?

Tıpkı bizim yaptıklarımız gibi...

Anlamamak gördüklerinden daha azı değil.

Birdenbire imiş gibi geldi. Ama öyle olmadı.

Her hatamızda ektik, suladık, büyüttük.

Her “eşitsizliğimiz” de.

Adaletsizliğimizde...

Birdenbire olmadı.

Öldürdük, yedik.

Öldürdük, giydik, kuşandık.

Öldürdük, gezdik.

Öldürdük, gözlerimizi kapattık.

Geçmeyecek.

Bitmeyecek çünkü bitiremedik...