GİDİŞATTAN KORKMAK…

İnsanların birbirine olan ikiyüzlülüğünden yorulduk...

Her köşe başında gulyabani gibi çıkarak birbirini aldatanlardan, hakikat yerine yalanı söyleyenlerden, doğruyu eğip büken hilekâr insanlardan bıktık usandık artık…

Nerede o temiz yürekliler?

Nerede yaptığı iyiliğe karşılık menfaat beklemeyenler?

Neden kayboldu ufkumuzdan güzel hülyalar?

Nedir karabasan gibi çöken bu duygular?

Yaşar Kemal’in söylediği gibi “İyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler” mi yoksa?

Neden böyle bir zamanı yaşıyoruz ki?

Hani ‘aldatanı inanan saymadığımız’ samimiyet?

Hani ‘kardeş olduğumuz’ diğerkâmlık?

Ne oldu bize, bizim içtenliğimize?

Bizim pak mayamızı bozan şey ne oldu?

Para mı, makam mı, mal ve şöhret tutkusu mu, yoksa şehvet mi?

Artık biliyoruz ki bizler saf değiliz. O temiz insanlardan, samimi inananlardan, karşılıksız iyilik edenlerden, yolda kalmış olana yardım edenlerden, yetime sahip çıkanlardan, gösterişsiz davrananlardan değiliz…

Ruhumuz kirlenmiş bizim. Yüreğimiz kararmış, özümüz yara almış şimdilerde…

Ali Şeriati’nin en çok korktuğu bu gidişat değil miydi?

“Zorbalık ve hilekârlık; ‘dindarlık ve takva giysisini’ kuşanırsa, tarihin en büyük facialarından birisi meydana gelmiş olur…”

Umulur ki özümüze döner ve de kendimize geliriz.