TOZ ZERRESİ YOL'CULAR…

Sonsuzluk kulesinde fırlamış bir ok gibi saplandığında yüreğe o ses.
Neresinden bakacağını unutan gözlerde bir kamaşma olur.
Alnı açık sevdaların mekân tutuğu kentlerde yaşarlar.
Zeytin dalı hoşluğunda kollarıyla sarınca sevdiği yamaçları.
Daha bir doruklara heveslenir heyecanlanırlar.
Bu kolsuz ve topraksız kalmış çöllerde ruhları sıkışır.
Aşksız topraklarda kururlar.
Sessizlik içinde kurdukları hayallerin yüce umutlularıdır onlar.
Gündüz aydınlığını arzular.
Gece karanlığında kaybolurlar.
Avuçlarının içinde sundukları ürkek bir yürek.
Ellerinde kocaman aşkları var.
Aşkları sığmaz ruhlarına.
Bir sonsuzluk kulesi kadar yüksek ruhları olsun isterler.
Zamana hiç aldırmaz, bütün anları asırlar gibidir.
Sevince gönülden zamanı aşarlar.
O yürekli canların en büyük arzusudur.
Cömert olup tanrıdan rol çalarlar.
Varlıklarının olmazsa olmazıdır.
Aşk.
Aşk olunca ölüme dayanırlar.
Dayanırlar ölümün kapısına tenhada.
Açmazlar yüreğini, kelimelere dayanırlar.
Sukutları bir erdemden ziyade.
Yeşermeyecek bahçeye gül dikmemek öngörüsünden.
Bilirlerse yeşereceğini gülün.
Elleriyle kayaları oyup dönüştürürler, toprağa.
Toprak olurlar, çiçek olurlar ve yaşam.
Her neresinden gelirse gelsin rüzgâr.
En sert iklimde açar goncaları.
Bu topraklarda azaldılar.
Dönüştürdü onları bir çöle korkular.
Korkular, gereksiz korkular...

Yusuf Akın/17.02.2020 İzmir