Ne kadar da açılıyor insanın kendisiyle arası!
Olduğuyla değil, olmak istediğiyle var olmaya çalışıyor.
Saçları kıvırcık değil, kıvırcık.
Gözleri yeşil değil, yeşil.
Boyu uzun değil, uzun.
Yakışıklı değil, yakışıklı.
Uzun boylu değil, uzun boylu.
Korkaksa dünyanın en cesuru, Allah’ın yarattığına çirkin denmez ama çirkinse dünyanın en güzeli, cahilse bilgili mi bilgili biri olarak var ediyor kendini sanallıkta.
Adı soyadı kendi adı soyadı değil.
Dünyanın hiçbir döneminde gerçek hayattan bu kadar kopma olmamıştı.
Yüzleşmiyor da yarattığı olmayan kendiyle.
Onu bir sığınak, bir ikinci kimlik olarak hazır tutuyor.
Sevinecekse oradan seviniyor.
Üzülecekse oradan üzülüyor.
Öfkelenecekse oradan öfkeleniyor.
Gerçek hayatta cümle kuramıyor ya, oradan yeryüzüne konuşuyor sadece kendisi dinlese de.
Kendisi dinliyor mu?
O da belli değil.
Zavallım benim.
Öpüyorum gerçek gözlerinden!
Memun Sekin 4 Yıl Önce
Kendi olamamak üzerine çok güzel bir yazı...Tebrikler...